ÇANAKKALE DENİNCE

ÇANAKKALE DENİNCE

Çanakkale denince aklıma
ne çanak gelir ne kale.
Yaşanarak yazılmış bir destan;
her evden şehitlerle…

Çanakkale denince aklıma
Burnundan kara dumanlar çıkaran,
Çelikten deniz atları gelir;
Truva’dan oyunların,
Sulara yansıması, bire bir…

Çanakkale denince aklıma,
Bıyığı terlememiş çocuklarla,
Yârinden uzaklarda gençler gelir;
Dört bir yanından Anadolu’nun,
Boğaza ölmeye seğirtir…

Çanakkale denince aklıma,
Yaşlanmış kız çocuklarıyla,
Oyundan çıkıp, (esastan) askere giden
Supyan çocuklar gelir…

Çanakkale denince,
Tüfeğinden küçük askerlerle,
Bedeninden büyük yürekler
Siperlerinde devleşir…

Çanakkale demeyin;
Bir kabre yirmi üç cansız beden
Bir metrekareye altı bin mermi;
Alnımdan vurulmuş anılarıyla,
Dedem aklıma gelir…

Çanakkale demeyin n’olur;
Gelinler ağlar,
Yasları duyulur yaşlı anaların,
Bebekler irkilir…

Çanakkale deyince Nusret,
Çanakkale deyince mayınlar,
Tek yürek olmuş seyir tepede insanlar,
İşte Atatürk; orada dikilir!

Çanakkale deyince gerilmiş bir yayla,
Yaya takılmış iki keskin göz;
Boy(n)una asılı dürbün(üyle) Atam,
Seyirtepe’de dikilir…



Çanakkale deyin ara sıra,
Her söz edilişte Çanakkale’den
Rüzgar serin eser,
Tüylerim ürperir…

Çanakkale deyince bir türkü duyulur uzaklardan,
Sesler gelir deniz diplerinden,
Dalgalar kudurur,
Toprak dirilir…

Çanakkale’dense söz,
Bir savaş; dişe diş, göze göz;
Vurulup, siperlere devrilip üst üste,
Koyun koyuna düşmanlarıyla şehitlere;
Uzaklardan ziyarete gelinir…

Çanakkale denince, akan kan,
Dağılmış beyinlerle,
Başı, kolu, bacağı, birbirine karışmış,
Bedenler aklıma gelir…

Çanakkale demeyin n’olur!
Yüreğim bir yerlerinden delinir…

Çanakkale denince; demeyin!
Türküsünü de duysam,
Öyküsünü de,
Boğazım düğümlenir…

Çanakkale’den söz edin;
Anılarım canlanır, acılarım azalır,
Yüreğim dinlenir…

Çanakkale denince
Ne çanak gelir aklıma,
Ne de kale gelir;
Derin mavilerden Nusret,
Seyir tepeden Atam, öylece çıkagelir…

18. 03. 05
http://www.osmancan.com.tr/default.asp?iId=148 alıntıdır.paylaşmak istedim...

NUSRET VE BİRKAÇ MAYIN

Son haçlı saldırısı, Çanakkalemizdeki,
O zaferin sebebi, Nusret idi inan ki;

Düşman donanmaları dahil oldu boğaza,
Tabya tesislerimiz düşürüldü çapraza.

Son hareket yeriydi, geniş karanlık liman,
Kaplıyordu yurdumu, koyu siyah bir duman.

Kıyamet kopacaktı, biri karıştı işe,
Sanki Ulu Peygamber, el koydu bu gidişe.

Cevat, Hakkı ve Nazmi, beraber verdi karar
Döşenecekti elde kalan eski mayınlar.

Tarihe geçen gemi, hem ismi de Nusret’ti,
Allah belki Nusret’i bu göreve hasretti.

Bismillah demir aldı, bir avuç serdengeçti,
Nusret düşman gözlerin, tam da önünden geçti.

Kıyı boyu döşendi, eski mayınlar tek tek,
Her birinde sessizce, besmele çekilerek.

Onsekiz Mart’ta bunlar koparttı kıyameti,
Mayınlarla Nusret’ti, zaferin alameti.

Çokları zanneder ki, bu ancak bir tesadüf,
İnsan böyle düşünür, mevcutsa beyninde küf.

Vefanın zerresi yok, vay bize yazık bize!
Hiç sahip çıkmamışız, böyle bir gemimize.

Kahramanlarımız da silinir bu gidişle,
Nasıl unutulmuşsa, öylece Çanakkale.

Bahtı hep açık olsun, bu Başkan’ın hizmeti,
Onarıp halka açtı, terkedilmiş Nusret’i.

Vefakarlık örneği çok önemli bir husus;
Ona ev sahipliği yapıyor şimdi Tarsus...

Türk gençleri! Öğrenin gerçeklerden kaçmayın!
Tarihi yönlendirdi, Nusret ve birkaç mayın...

Ekrem Şama

Çanakkale'yi bu yaz İzmir hizmetiçi eğitim sonrası gezme fırsatım oldu.
Yukarıda yazılan şiirler ve başka yerlerde yazılan yazıların içeriğini şimdi daha iyi anladım.
Çanakkale ; gezilen her metre toprağında , düşündürüyor,etkiliyor.
Gitmeyen gitsin,orada görüntüden çok manevi havayı yaşasın isterim.